En ja, jullie zien het goed, zitten zonder nekkraag. Dit gaat steeds beter. Op sommige dagen helemaal niet, wanneer ik erg moe ben bijvoorbeeld. Op andere dagen gaat het super goed en lukt het soms wel twee uur zonder kraag.Ik kom er nu wel achter dat die kraag wel echt het beste medicijn is tegen een (of in mijn geval meerdere) onderkin(nen) .
Wij waren dit weekend 11 jaar getrouwd. Alweer 11 jaar geleden spraken wij, na 12,5 jaar verkering, ons jawoord uit naar elkaar. En, hoe ironisch ook, ik werd net voor onze bruiloft ziek. Ik kreeg tramadol voorgeschreven maar ik werd alleen maar zieker (achteraf als reactie op de medicatie), dus we hebben ons eigen bruiloftsfeest moeten missen. En nog steeds denk ik met veel liefde en maar helaas ook met weemoed terug aan die dag. Die dag die ónze dag hadden moeten zijn, verliep anders.
Nu 11 jaar later ben ik blij dat ik er nog ben, dat ik dit allemaal heb overleefd, waaronder een gebroken nek! Afgelopen week had ik een intake bij een nieuwe fysiotherapeut en die mijn verhaal via via had gehoord en vroeg me of ik dat was? Ja dus. Zij bevestigde weer hoe bizar dit is.
Elke dag, na een kort ontbijt, doordat ik momenteel gruwelijk veel pijn heb in m’n schouders en mijn polsen, bracht de ochtenden in bed door tot ongeveer 13:00 uur. Ik stond op, we lunchten en ik kleedde mezelf aan, kloddertje mascara hier en beetje blush daar en we gingen halverwege de middag richting de zee.
Zaterdag ben ik met m’n voetjes in de zee geweest en wat was ik dolgelukkig! Tranen van blijdschap.
De andere dagen zijn Stijn en Tieske samen naar de zee geweest en kon ik hen vanaf het strandpaviljoen zien spelen bij de zee. Ties snapte niet dat ik niet meeging maar genoot uiteindelijk met volle teugen!
Al met al hebben we samen genoten en dat is mede mogelijk gemaakt omdat vele van jullie een donatie hebben gedaan voor mijn operatie, bijna een jaar geleden.
DANKJEWEL ALLEMAAL
Liefs, Anne en Stijn