Wat moet je schrijven, over zoiets onzinnigs als oorlog? Hoeveel woorden moet ik hieraan verspillen? Eigenlijk geen! Want Poetin is geen letter waard, geen interpunctie, geen spatie, geen zucht. Maar ik schrijf niet voor hem, maar voor de slachtoffers die hij maakt. Ik schrijf voor hen die ongevraagd ineens in een bloedbad zijn beland. Voor hen die hun huizen verwoest zien worden. Voor hen die alles achter moesten laten. Voor hen die ongevraagd opgesplitst werden van hun partner en families. Want mannen mogen het land niet uit, dus dan moet je als vrouw zijnde met je kinderen, je eigen man achterlaten. Hartverscheurend!
Vluchten en hopen dat ze hun bestemming bereiken met de weinige brandstof die er is, in de lange files de stad uit.
Ik schrijf voor hen die hun veilige leven van het ene op het andere moment verwoest zien worden en hun toekomst met alleen maar onzekerheid tegemoet zien.
Hoe moet het voelen om je geliefde(n) en je veilige plekje -je huis- achter te laten? Hoe moet het voelen om met zo min mogelijk spullen en zo snel als je kan, te vluchten naar het onbekende, alleen met je kinderen? Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe dat voelt.
Helaas kennen wij mensen, mensen die een plekje in ons hart hebben, waarvan hun kinderen in Oekraïne wonen. Ik heb contact met ze gehad en de tranen rolden vanzelf. Want dan besef je pas hoe vreselijke wending je leven kan nemen. Hoe onzekerheid je kapot kan maken. Hoe bezorgdheid om je eigen kinderen, je volledig in beslag neemt. Alles staat stil. Je hele wereld. Je hele leven. Niks is meer belangrijk. Zij zitten daar vlakbij de grens om hun kinderen op te vangen. Wij blijven hopen dat hun kinderen in veiligheid komen. Dat is het enige wat wij nu kunnen doen. Hopen, kaarsjes branden en misschien een schietgebedje.
Ik schreef dit gedicht, in februari 2019*, een paar maanden voordat ik wist dat ik in deze situatie belandde, nu -toevallig- drie jaar geleden.
Ik besefte me toen dat ziek zijn in Nederland een bevoorrechte situatie is, als je het vergelijkt met een land in oorlog. Want ook nu weer besef ik me, dat ziek zijn in een land als Nederland, veiliger is dan wonen in een land met oorlog.

Kan een afbeelding zijn van tekst

Nederland, een land waar je zou verwachten dat je met ons zorgstelsel de zorg krijgt die je nodig hebt. Alleen krijg ik niet de zorg waar ik eigenlijk recht op zou moeten hebben, ik betaal immers €190,- in de maand aan zorgkosten, los van mijn eigen risico uiteraard.

Maar toch, toch ken ik vrede, heb elke dag eten, zijn mijn man en mijn hondenkind in mijn buurt, mijn familie die veilig is en heb ik mijn huis. Alles in tegenstelling tot de mensen die een plekje in ons hart hebben en op dit moment, met duizenden anderen, leven in onzekerheid.

En dat, dat relativeert alles! Want vrede kennen en mijn eigen thuis hebben, zeer ernstig ziek zijn en daarnaast heel veel geld bij elkaar moeten sprokkelen, staat in heel schril contrast met wat de mensen in Oekraïne en hun families buiten Oekraïne nu meemaken.

Vrede en liefde is alles wat we nodig hebben ????????.

Liefs, Anne.
*Ik keek in februari 2019 een herhaling van een aflevering van Floortje Dessing in Jemen. Zij moest toen dagen de schuilkelder in. Hartstikke doodeng. Want ze hoorden de schoten, de luchtalarmen en de vliegtuigen overvliegen. Daaruit ontstond dit gedicht.
???? Bedrag nodig: €87.500,-
✔️ Wil je dit blog delen? Heel graag, dankjewel daarvoor. Want hoe meer mensen mijn berichten delen, hoe groter mijn bereik en de kans dat ik mijn benodigde bedrag snel bij elkaar heb. ⬇️ Delen kan via de deelknop onderaan deze tekst.

➡️
Stichting Anne’s fight for life
➕ NL17RABO0356659631
Facebook: Anne’s fight for life
Insta: annesfight
Twitter: annesfight
LinkedIn: Anne’s fight for life
Ga naar de inhoud